Gelukkig, ik ben van mijn restschuld af.

Afgelopen maand was memorabel in de afhandeling van het faillissement van ‘het oude’ e-people. In die maand heb ik namelijk het laatste restant van de schuld die ik had bij mijn investeerders afgelost. Na 3,5 jaar weer een schuld armer. Heerlijk.

Hoe het begon in 2000

Maar hoe was ik aan die schuld gekomen? Bij de start van e-people in 2000 investeerde de toenmalige investeringsmaatschappij Net Ventures het merendeel van het kapitaal om het bedrijf e-people te starten. Ik kon een 5-cijferig bedrag van ze lenen om mijn aandeel van tien procent te verwerven bij de start. Uiteraard leende ik dat bedrag tegen een redelijke rente.

Waarom e-people?

Net Ventures wilde destijds – hoogtepunt internethype – geen bakken geld meer aan werving & selectiebureaus uitgeven voor het vinden van personeel van hun deelnemingen. Waarom stoppen we dat geld niet in een eigen bureau, dat we optuigen met wat mooie tools (website, SMS-portal) van een aantal andere deelnemingen, dat was het idee. Daar zochten ze een ondernemende bestuurder voor en dat was ik.

Dotcom crash

Uiteraard liep het anders dan gepland. In het begin had ik natuurlijk direct klanten, omdat ik aan een aantal deelnemingen kon leveren en uiteraard kwamen er ook klanten van buiten bij, maar al snel klapte de internetbubbel voordat ik goed en wel op weg was. Gelukkig had ik wat investeringsgeld achtergehouden, waardoor ik niet toen al kopje onderging.

Van kleinaandeelhouder naar DGA

In 2004 trok de markt aan voor mijn gevoel. Ik wilde groeien en investeren, maar de andere aandeelhouders durfden of konden niet. Ik heb toen de stoute schoenen aangetrokken, mijn hypotheek fors opgehoogd en al het benodigde geld zelf opgehoest. Omdat ik dat deed, wilde ik wel de controle en dus de meerderheid van de aandelen. Daar stemden de anderen gelukkig mee in. Pas in 2004 was ik dus echt DGA imet 51 procent van de aandelen.

Failliet

Tot 2007 liep alles op rolletjes en zoals jullie weten inmiddels ging het na rampjaar 2008 uiteindelijk in april 2009 mis. Dat was geen verrassing voor mijn aandeelhouders. Ik had in de maanden ervoor al een aantal tussentijdse aandeelhoudersvergaderingen belegd, om ze op de hoogte te brengen. Daardoor was het ook geen lange discussie om ze uiteindelijk in te laten stemmen met het zelf aanvragen van het faillissement. Dat kun je namelijk niet zonder hun instemming.

Schulden

Eenmaal na het faillissement zat ik niet alleen met een extra grote hypotheek (waar geen waarde meer tegenover stond), maar ook met een schuld aan mijn investeerder, die door rente op rente, inmiddels aardig was opgelopen. Die schuld was ik aangegaan vanuit mijn B.V., die verder leeg was en alleen de aandelen in e-people hield. De eenvoudigste weg om van de schuld af te komen, was voor die B.V. ook het faillissement aan te vragen. Dan zou ik in één klap van die schuld af zijn.

Terugbetalen

Ik heb besloten om dat niet te doen. Allereerst wilde ik niet nóg een faillissement aan mijn broek en het voelde niet goed om een aandeelhouder naast zijn verloren investering (die aanzienlijk was) ook nog de lening door de neus te boren.

Ik besloot het gesprek aan te gaan met de directie. Net Ventures was inmiddels al een paar jaar geen investeerder meer, maar het succesvolle bedrijf Parkmobile, waar ik al diverse medewerkers en managers had geplaatst. Het was dus ook een goede klant. Tot mijn grote verrassing was men bereid de schuld om te zetten in een barter deal middels dienstverlening vanuit het ‘nieuwe’ e-people mits ik de lening in privé zou overnemen.

Schone lei

In de afgelopen drie jaar heb ik dus meerdere vacatures voor ze ingevuld en op deze manier mijn schuld op een positieve manier afbetaald. En weet je wat het mooiste is? Ik had het niet eens door dat het zover was. Ik ontdekte het doordat mijn laatste factuur aan hen ineens werd betaald en niet meer verrekend met de schuld. Ik was klaar.

Dit artikel verscheen eerder op Sprout.