Van twee kanten | welke LinkedIn uitnodiging accepteer je?
Naar aanleiding van een reactie van Remco (Mag ik je achternaam noemen?) op mijn eerdere post nodigde hij me uit om te connecten op Linkedin. Die uitnodiging wees ik af. Zie daar de geboorte van een nieuwe post voor de rubriek “Van twee kanten”. Er zijn namelijk zo’n beetje twee stromingen binnen Linkedin. De mensen die zoveel mogelijk connecties willen en de mensen die ze (min of meer) zorgvuldig selecteren. Ik behoor tot de laatste categorie en zal proberen uit te leggen waarom.
Je moet sowieso oppassen met het uitnodigen van mensen die je niet – of nauwelijks – kent. Als de persoon in kwestie in reactie op jouw uitnodiging op Linkedin aangeeft “I don’t know this person” en vier anderen doen dat ook nog. Dan word je account door Linkedin geblokkeerd. Dat werd gisteren door Thomas Waldman tijdens de Linkedin launch in Nederland (zie hiervoor de twee andere posts van Marc hier op RM) nog eens bevestigd. Los van het feit of je tot richting één of richting twee hoort, dat wil je niet.
Wat ik altijd doe als ik de vraag krijg, is het verzoek archiveren, dan heeft de zender daar geen last van. Ik voeg daar dan de tekst aan toe. “Hartelijk dank voor je uitnodiging. Ik accepteer echter alleen uitnodigingen van mensen die ik persoonlijk heb ontmoet. Dat houdt mijn netwerk waardevol. Bij ons is het (nog) niet zo ver. Tot dat moment archiveer ik je verzoek.” Krijg ik meestal heel positieve reacties op. Tip: als je dus iemand uitnodigt waarbij je het niet zeker weet: zeg dat dan en vraag of hij/zij het verzoek wil archiveren als hij/zij zich jou niet meer kan herinneren.
Ik moet overigens eerlijk toegeven dat voor mij de verleiding soms erg groot is . Dit weekend werd ik nog uitgenodigd door een VP van een bekend Nederlands softwarebedrijf, maar ik heb het verzoek toch afgeslagen.
Waarom doe ik dat nou? Allereerst omdat je aangeeft op Linkedin dat je de mensen met wie je connected bent iemand is “you know and trust”. Dat is nogal wat om over iemand te zeggen. Ik hanteer eigenlijk als vuistregel: zou ik die persoon bij iemand anders introduceren uit mijn netwerk, als hij/zij daarom zou vragen. Is het antwoord daarop “ja”, dan accepteer ik, anders niet.
Voor mij is het ook nog om een andere reden belangrijk. Ik heb ontdekt dat mijn meest succesvolle wervingsmethode bij het benaderen van kandidaten, het benaderen via een eerstelijns contact op Linkedin is. Als ik dat doe, krijg ik vrijwel altijd een reactie en nog beter. Als ik een goede voorselectie heb gemaakt, zowel in de keuze van het profiel als in de keuze van de connectie via wie ik om een introductie vraag, wordt wel 80% van de benaderde mensen daadwerkelijk kandidaat. Die eerstelijns contacten helpen me natuurlijk alleen maar, omdat ik dat andersom ook doe. Telkens weer herhaal ik dat ze mij ook om hulp of een introductie mogen vragen.
Vaak heeft mijn eerstelijns contact ook waardevolle informatie over de kandidaat voor me, die hij doorgaans niet heeft als het iemand is “die het met iedereen doet”. Scheelt je ook vaak een onnodige benaderpoging. Afgelopen vrijdag nog wist een eerstelijns contact me te vertellen dat de kandidaat al een andere baan had geacceptterd (terwijl dat nog niet op Linkedin stond). Het eerstelijns contact kan je zelfs helpen om je boodschap nog beter te formuleren naar de kandidaat toe.
Tuurlijk weet ik dat de LION’s (Linkedin Open Networkers), zoals ze zichzelf noemen, pochend met zoveel K connecties, heel veel tweedelijns contacten hebben en daardoor vrijwel iedereen in Linkedin kunnen “zien”. Dat bespaart ze vaak een duurdere betaalde account om meer zoekresulaten te kunnen zien. Anderzijds is dat voor een recruiter die een beetje handig is met Google ook zo te achterhalen. Daar hoef je het dus niet voor te doen.
Het grappige is dat ik zelf ook een paar LION’s in mijn netwerk heb, die ik dus wel echt ken, maar die vraag ik altijd of het iemand is die ze écht kennen, voordat ik de persoon in kwestie via hen benader.
Hoe ga jij er mee om? Laat het me weten!