Failliet … hoe leg ik dit thuis uit?

Al eerder vertelde ik hoe belangrijk de rol van mijn vrouw was bij het faillissement. Zij liet me inzien dat ik niet alleen maar in die steeds smallere tunnel moest doorgaan en doorgaan. Zij was degene die zei dat het tijd werd om de situatie met de accountant te gaan bespreken. Kortom, zij was degene die het balletje aan het rollen bracht. Maar wat ging daaraan vooraf?



Uiteraard maakte ik me al maanden zorgen. Ik had mezelf al een hele tijd geen salaris betaald. Ook mijn onkosten waren ‘lekker’ aan het oplopen in de boekhouding. Dat gaat natuurlijk zijn effect hebben thuis, al was het alleen maar op de financiën.

Al maanden zeilden we langs het randje van de kredietlimieten op de privé bankrekeningen. Daar betaalde ik ook nog eens fors rente. Heb je wel eens gekeken wat dat kost? Veel! Maar ik had geen andere optie. Voor een lening hoefde ik in mijn situatie niet meer aan te kloppen bij de bank.

Hoe vertel ik het mijn kinderen?


Aanvankelijk wilde ik dit niet delen met mijn kinderen. Het is ook zo moeilijk uit te leggen. Maar ja, telkens als er geld uitgegeven moest worden aan iets wat niet noodzakelijk was, ging ik steeds chagrijniger reageren. En dat merken ze natuurlijk ook. Totdat het moment daar was dat ik het ook moest uitleggen aan mijn zoon en dochter van toen acht en elf. Dat voelt zo machteloos. Ze zien hun vader als degene die altijd zorgt dat het goed komt. Maar toen moest ik uitleggen dat het misschien wel helemaal fout zou aflopen. Dan stellen ze vragen als: moeten we dan ons huis uit? Maar zeggen ze ook hele lieve dingen als: als ik nou al mijn Pokémon kaarten ga verkopen op Koninginnedag?



Nare vent


Bovenal werd ik door de stress en de onmacht een onprettig persoon. En de ‘fijnste’ karaktereigenschap van de man, alles binnenhouden, omdat je vindt dat je dat zelf moet oplossen, is dan niet echt iets waarmee je verder komt. Dat veranderde toen ik toe durfde te geven aan mijn vrouw en kinderen dat ik het echt niet meer alleen kon oplossen. Op het moment dat ik er met hen open over ging praten, verbeterde de sfeer. Ik voelde opeens de steun die ik daarvoor ook al kreeg, maar niet zag.

Steun

Vanaf dat moment werd het ons gezamenlijk probleem. Mijn vrouw ging meer uren maken waardoor er meer geld binnen kwam. We maakten een overzicht van onze privé uitgaven en schrapten alles wat niet meer nodig was. En de kinderen hielpen op hun manier door niet meer om extraatjes te vragen. En we gingen samen praten met vrienden om te kijken wie ons kon helpen. Uiteindelijk leende daardoor een vriendin ons haar oudedagsreserve uit. Hiermee konden we na het faillissement weer even vooruit. Het allermooiste was nog dat mijn vrouw me nooit heeft gevraagd om weer in loondienst te gaan. Ze snapt dat ik ondernemer ben en wil blijven en daar uiteindelijk het gelukkigst van wordt.

Waar ging het ook al weer om?


Tsja, waarom ben ik dan gelukkig als ondernemer? Vooraf, tijdens en na het faillissement realiseerde ik me meer en meer dat ik ondernemer ben geworden om meer controle te hebben over mijn eigen leven. Om er ook te kunnen zijn voor mijn gezin op momenten dat ik dat als werknemer nooit zou kunnen. Daarom maak ik nu de keuze om in de schoolvakanties zoveel mogelijk vrij te zijn. En dat levert veel quality time op met mijn gezin. Gezien de steun die ik van ze heb gekregen, verdienen ze dat ook. En als ik dan tussendoor af en toe een tandje harder moet werken om daar de ruimte voor te creëren, krijg ik van hen daarvoor alle begrip. Maar bovenal zorg ik ervoor dat de mentale druk om voldoende omzet te realiseren iets positief is geworden. Die omzet heb ik niet alleen meer nodig om rekeningen te voldoen die voortvloeien uit allerlei verplichtingen, maar biedt me de ruimte heb om te kiezen voor groei.

Dit bericht verscheen eerder op Sprout.