Relaties

Er zit iets duaals in recruitment en headhunting wanneer het gaat om relaties met kandidaten en opdrachtgevers.

Er zit iets duaals in recruitment en headhunting. Enerzijds is het een vak van relaties. Met opdrachtgevers en kandidaten. Mensen kennen, het je gegund laten worden. Anderzijds zit er ook een enorme vluchtigheid in. De waan van de dag, van de opdracht, maakt dat een zeker opportunisme niet kan worden vermeden. Tenslotte is het zaak de deal zo goed mogelijk te sluiten, dus de beste kandidaten te scouten en vlot naar voren te schuiven. Een kandidaat voelt dat anders. Vaak krijg ik te horen: ze bellen me alleen als ze me nodig hebben. Maar als ik hun nodig heb bellen ze in veel gevallen niet terug. Ze voelen blijkbaar soms een onbalans in de relatie.
De opdrachtgever geeft opdracht, vaak aan meerdere bureaus. Voor hem/haar is de relatie in de regel ondergeschikt aan het doel. Toch zal de recruiter/headhunter die relatie meer koesteren dan die met de kandidaat. Tenslotte betaalt de opdrachtgever de rekening.
Maar toch, is het niet zo dat sourcing – en dus de relatie met de kandidaat – uiteindelijk de bewijsvoering op de kwaliteit van de dienst is? Welke relatie dient nu in dat licht het meest gekoesterd te worden?