Relaties
Er zit iets duaals in recruitment en headhunting wanneer het gaat om relaties met kandidaten en opdrachtgevers.
Er zit iets duaals in recruitment en headhunting. Enerzijds is het een vak van relaties. Met opdrachtgevers en kandidaten. Mensen kennen, het je gegund laten worden. Anderzijds zit er ook een enorme vluchtigheid in. De waan van de dag, van de opdracht, maakt dat een zeker opportunisme niet kan worden vermeden. Tenslotte is het zaak de deal zo goed mogelijk te sluiten, dus de beste kandidaten te scouten en vlot naar voren te schuiven. Een kandidaat voelt dat anders. Vaak krijg ik te horen: ze bellen me alleen als ze me nodig hebben. Maar als ik hun nodig heb bellen ze in veel gevallen niet terug. Ze voelen blijkbaar soms een onbalans in de relatie.
De opdrachtgever geeft opdracht, vaak aan meerdere bureaus. Voor hem/haar is de relatie in de regel ondergeschikt aan het doel. Toch zal de recruiter/headhunter die relatie meer koesteren dan die met de kandidaat. Tenslotte betaalt de opdrachtgever de rekening.
Maar toch, is het niet zo dat sourcing – en dus de relatie met de kandidaat – uiteindelijk de bewijsvoering op de kwaliteit van de dienst is? Welke relatie dient nu in dat licht het meest gekoesterd te worden?
@Bruno: Ik denk dat je in de eerste plaats niet in ‘hokjes’ of doelgroepen moet denken. Hoe vaak een kandidaat geen opdrachtgever is geworden en omgekeerd, ik kan ze niet meer tellen. Soms zijn ze ook een bron van informatie en geen van beide. Ik ga in de eerste plaats een relatie aan met mensen en die probeer ik zo goed mogelijk te onderhouden. Als je daarbij de insteek hanteert dat je in eerste instantie wat probeert te geven, dan komt het nemen uiteindelijk vanzelf wel. Heel erg onzakelijk, maar wel heel prettig.
Bas, leuk advies ‘nietin hokjes denken’ maar blijkbaar werkt de menselijke geest liever zo. Ik ondervind het zelf aan den lijve: ben als interim manager maar ook bij consultancy opdrachten afgelopen 1,5 jaar 3 maal degene geweest die ging over de selectie van een werving & selectiebureau, twee keer voor het vervullen van management vacatures, de andere keer voor een fulfillment rol binnen een groter project. Heb handvol bureaus gesproken, ontmoet, werkenderwijs leren kennen en het bijzondere was dat ik zelf als kandidaat interim manager bij paar van hen bekend was. Nu ik echter ook hun opdrachtgever ben geweest, lijk ik in een ander vakje te zitten. Wordt met andere egards benaderd/ gecontacteerd. Zakelijk en netjes, dat zeker, maar ook raar, want mijn belang tegen het einde van een interim klkus is om een nieuwe te krijgen. Van dat stukje netwerk is het lastig dan opnieuw juist weer dat te verwachten. Niet erg hoor, maar t is een duaal gevoel. Indeed Bruno!